what can I say... except... abso-bloody-lutely fantastic!
"punk cabaret is freedom"
hear hear!
(ok, ok, ademen)
passie, de rauwe ongetemde energie van drummer Brian (neem de Muppet's Animal x 100) , het ongetemde glimmende blote bovenlijf van drummer Brian (graouw!), de ongeschoren oksels van Amanda (hooray!), de wel heel suggestieve poses op het pianokrukje (Tori wie?) en dat was nog maar een eerste indruk.
amanda in action
.het contact met het publiek was hartverwarmend: ze zijn twee of drie keer teruggekomen, hebben een waarlijks ontroerende versie van Truce gespeeld (deze kleine lama kreeg tranen in d'r ogen-snirf), en vol overgave Le Port d'Amsterdam van Brel gecovered (en dat voor een Belgisch publiek). na de show wilden ze nog wat napraten met het publiek en op alles hun krabbel zetten (huisdieren, ondergoed, testamenten).
je merkt duidelijk dat hun roots in de punk/hardcore scene liggen en ze gewoon zijn te touren in de kleinere clubs: dit verzint geen manager, dit is graag muziek maken en dat willen delen en doorgeven (halleluja!!)
wat me het meeste stoort bij artiesten in de muziekindustrie - en bij uitbreiding bij alle artiesten en bij verdere uitbreiding bij mensen in het algemeen- is als ze zichzelf aux sérieux nemen, op veilig spelen, denken dat de nulmeridiaan door hun achterste loopt, andermans ideeën recycleren en ze verkopen als nieuw en revolutionair. fake plastic trees, indeed.
the dresden dolls zijn niet van plastic, ze zijn van vlees en bloed (en een beetje van porselein), ze hebben soms een gebroken hart, bloeden als ze op hun bek gaan, maar krabbelen recht en gaan vol overgave verder.
ze hebben een echte kern en dat hoor je in hun muziek: de bezieling.
uw merkt het waarde lezer, ik ben ontroerd, ik ben geraakt.
er zijn nog echte dingen in het leven.
de zoektocht naar liefde, hoop en waarheid heeft er nog nooit zo goed uit gezien...
zeer genegen spitballz
uw diep geïnspireerde LamaZone
Geen opmerkingen:
Een reactie posten